احتمال بارش شهابی توسط دنباله دارهای خطرناک 4000 ساله - مجله مستانه

به گزارش خبرنگاران به نقل از ایسنا، محققان گزارش داده اند که می توانند بارش هایی از آوارهای موجود در راستا دنباله دارهایی که از نزدیک مدار زمین عبور می نمایند و هر 4000 سال یک بار برمی گردند را شناسایی نمایند.

دنباله دارهایی که به دور خورشید در مدارهای بسیار کشیده می چرخند، بقایای خود را آنقدر نازک در امتداد مدار خود پخش می نمایند یا کلاً آن را از منظومه شمسی به بیرون پرتاب می نمایند که به سختی می توان بارش شهابی آنها را تشخیص داد.

دنباله دار یک گلوله برفی کیهانی است که از گازهای منجمد، سنگ و گرد و غبار ساخته شده با قطری از چند کیلومتر تا چند صد کیلومتر، معمولاً به اندازه یک شهر کوچک است. ساختار دنباله دار شامل سه بخش هسته، گیسو و دم است. هسته بخش مرکزی آن است و از گرد و غبار و گاز و یخ ساخته شده است. وقتی که دنباله دار نزدیک خورشید می گردد، یخ های موجود در هسته آن تبخیر می گردد و تبدیل به ابر عظیمی پیرامون دنباله دار می گردد که گیسو نام دارد. نیروی مغناطیسی بسیار قوی است و طناب ها، گره ها و نوارهایی فراوری می نماید که دم یونی را از دم گرد و غباری جدا می نماید.

سرچشمه و منشأ دنباله دارها، ابر اورت یا کمربند کویپر است. دنباله دارها، غیر دوره ای و دوره ای هستند که غیر دوره ای ها گرانش محدود به خورشید ندارند و مدار آن ها به شکل سهمی است. دنباله دارهای دوره ای نیز شامل دنباله دارهای بلند مدت(بسیار بیشتر از 200 سال) و کوتاه مدت(20 تا 200 سال) است.

بارش شهابی نیز یک رویداد آسمانی در آسمان شب است که در هنگام عبور سیاره زمین در پیمودن راستا مدار خود از میان توده ای از ذرات در فضا که شهاب واره خوانده می شوند، رخ می دهد. در جریان حادث شدن این رویداد، تعداد زیادی شهاب واره در جوِ زمین می سوزند. هر بارش شهابی در ناحیه مشخصی از آسمان اتفاق می افتد و به این محل کانون بارش گفته می گردد. جهت حرکت شهاب ها متفاوت است ولی امتداد راستا آنها به کانون بارش آن رویداد منتهی می گردد.

محققان از یک آنالیز جدید از بارش های شهابی در مجله Icarus گزارش داده اند که می توانند بارش هایی از بقایا در راستا دنباله دارهایی را که از مدار زمین عبور می نمایند، شناسایی نمایند، دنباله دارهایی که تقریبا هر 4000 سال یک بار به سوی ما برمی گردند.

پیتر جنیسکنز ستاره شناس و نویسنده اصلی این مطالعه از موسسه SETI گفت: این باعث ایجاد آگاهی موقعیتی برای دنباله دارهای بالقوه خطرناکی می گردد که آخرین نزدیکی آنها به زمین حدود 2000 سال قبل از میلاد اتفاق افتاده است.

وی رهبر پروژه ای موسوم به CAMS است که شهاب های قابل مشاهده در آسمان شب را با استفاده از دوربین های مخصوص برای اندازه گیری راستا و مدار آنها رصد و ردیابی می نماید.

هم اکنون شبکه های دوربین CAMS در 9 کشور دنیا وجود دارد که توسط نویسندگان این مقاله راهنمایی می شوند. در سال های اخیر، شبکه های جدید در کشورهای استرالیا، شیلی و نامیبیا تعداد قابل توجهی از شهاب ها را شناسایی نموده اند و اضافه شدن این شبکه ها به پروژه منجر به تصویر بهتر و کامل تری از بارش های شهابی در آسمان شب شده است.

جنیسکنز می گوید: تا همین اواخر ما فقط می دانستیم که پنج دنباله دار مسئول یکی از بارش های شهابی است، اما اکنون ما 9 مورد دیگر را شناسایی نموده ایم و شاید تا 15 مورد نیز پیش برویم.

دنباله دارها تنها بخش کوچکی از تأثیرگذارها روی زمین را تشکیل می دهند، اما محققان معتقدند که آنها باعث عظیمترین حوادث در طول تاریخ زمین شده اند، چرا که آنها می توانند عظیم باشند و مدار آنها به گونه ای است که می توانند با سرعت زیاد به زمین برخورد نمایند.

جنیسکنز اضافه نمود: در آینده با مشاهدات بیشتر ممکن است بتوانیم بارش های کم نورتر را شناسایی نموده و مدار دنباله دارهای مولد را در مدارهای طولانی تر نیز ردیابی کنیم.

وی ادامه داد: این دنباله دارها همان ستاره های دنباله داری هستند که با چشم غیرمسلح می بینیم.

تجزیه و تحلیل داده های جدید نشان داد که بارش های شهابی حاصل از دنباله دارهای مدار طولانی می تواند روزهای زیادی ادامه داشته باشد.

جنیسکنز می گوید: این برای من تعجب آور بود. این احتمالاً به این معنی است که این دنباله دارها در گذشته و در حالی که مدار آنها به تدریج با گذشت زمان تغییر می نموده، بارها به منظومه شمسی بازگشته اند.

داده ها همچنین نشان داد که پراکنده ترین بارش های شهابی بیشترین میزان از شهاب های کوچک را دربردارد.

جنیسکنز می گوید: پراکنده ترین بارش ها احتمالاً قدیمی ترین بارش ها هستند. بنابراین، این می تواند به این معنی باشد که شهاب های عظیمتر با گذشت زمان به شهاب های کوچکتر تقسیم می شوند.