سرمایه گذاری در فناوری های جذب کربن لازم است - مجله مستانه

آنها می گویند که کاهش شدید مقدار تصاعد دی اکسید کربن برای محدود کردن مقدار گرمایش کافی نیست و طبیعت به تنهایی قادر به جذب کربن کافی از اتمسفر نیست.

دی اکسید کربن مهمترین گاز گرم نماینده زمین است که در اثر سوزاندن سوخت های فسیلی مثل نفت و گاز راهی هوا می گردد.

دکتراستیو اسمیت از دانشگاه آکسفورد که نویسنده اصلی این گزارش است می گوید: برای محدود کردن مقدار افزایش دما به 2 درجه سانتیگراد، باید روند کاهش تصاعد را تسریع کنیم. اما یافته های این گزارش واضح است: ما بعلاوه باید کربن را از هوا خارج کنیم. روش های زیادی درحال ظهور هستند که پتانسیل دارند.

دانشمندان توافق نظر دارند که زمین عمدتا به این علت درحال گرمتر شدن است که مقدار دی اکسید کربنی که راهی جو می گردد خیلی بیش از مقداری است که از آن خارج می گردد. این گزارش می گوید سالانه دو میلیارد تن دی اکسید کربن از جو خارج می گردد. این درحالی است که بنابرتخمین ها 33 میلیارد تن از آن در سال 2021 وارد جو زمین شد.

پیش بینی می گردد تا زمانی که مقدار تصاعد و جذب این گاز یکسان نباشد - به اصطلاح صفر خالص - دمای زمین به روند صعودی ادامه دهد.

اما رسیدن به آن مرحله آسان نیست. تازه ترین گزارش های اقلیمی سازمان ملل حاکیست که برای دستیابی کامل به صفر خالص باید بخشی از دی اکسید کربن به یاری فناوری از جو زدوده گردد تا ضرر ناشی از بخش هایی که نمی توانند به راحتی کربن زدایی نمایند جبران گردد.

درحال حاضر تقریبا همه دی اکسید کربنی که از هوا زدوده می گردد ناشی از فرآیند های طبیعی است. این عمدتا محصول فرآیند فتوسنتز به وسیله گیاهان است که دی اکسید کربن را جذب می نمایند و بعلاوه خاک که آن را جذب و ذخیره می نماید.

اما مقدار جذب دی اکسید کربن به وسیله فرآیند های طبیعی محدود است. برای مثال، بعضی سناریو های خوشبینانه حاکیست که مقدار جذب طبیعی دی اکسید کربن - با یاری جنگل کاری - می تواند تا سال 2050 دو برابر گردد، اما این فقط 4 میلیارد تن در سال می گردد.

راهکار های فنی؟

گزارش تازه تحت عنوان شرایط جذب دی اکسید کربن حاکیست که برای مهار و کاهش روند گرمایش در آینده باید همین حالا در توسعه راهکار های فنی سرمایه گذاری کرد.

شیوه هایی که این گزارش به آن ها اشاره می نماید کاملا نو و در مراحل مختلف توسعه و استقرار هستند. اما این فناوری ها تا اینجا مقدار خیلی خیلی کمی از دی اکسید کربن را جذب می نمایند.

یک روش موسوم به بی ای سی سی اس دی اکسید کربن را در فرآیند سوزاندن مواد ارگانیک مثل محصولات کشاورزی و تکه های چوب برای فراوری برق جذب می نماید.

سایر گزینه ها شامل اینهاست: تاسیسات عظیمی که کربن را از هوا خارج و در دل زمین ذخیره می نمایند؛ استفاده از زغال های مخصوص که کربن را به تله می اندازد؛ و فرآیند تقویت شده هوازدگی سنگ (راک وِدِرینگ) که کم و بیش متکی بر همان فرآیند جذب کربن در جریان فرسایش طبیعی متکی است.

بیوشار یک نوع زغال چوب است که به روش های مخصوص فراوری می گردد و کربن را به تله می اندازد و می توان از آن به عنوان کود استفاده کرد.

استفاده از فناوری های جذب دی اکسید کربن از هوا البته منتقدانی دارد. بعضی فعالان شک دارند که این روش ها ارزان باشد و می ترسند که بهانه ای باشد برای تعلل و تاخیر در فرآیند انتقال از سوخت های فسیلی به سوخت های پاکیزه.

این گزارش هم تاکید می نماید که جذب کربن نباید یک راهکار معجزه آسا برای مقابله با گرمایش زمین تلقی گردد بلکه می گوید که تحقق اهداف اقلیمی سازمان ملل نیازمند فناوری، علاوه بر فرآیند های طبیعی، برای کاهش گاز های گلخانه ای است.

در همه این موارد فرض بر این است که تصاعد دی اکسید کربن در اثر مصرف سوخت های فسیلی - که قول آن مکررا در اجلاس های اقلیمی داده شده - به سرعت کاهش خواهد یافت. روند سالانه تصاعد تا این لحظه هنوز سیر نزولی را آغاز نکرده است.