گفت وگویی منتشر نشده از سیروس گرجستانی: مدام از من بداهه می خواهند! - مجله مستانه

با ما سفر کنید و با تور گرجستان از زیباترین کشور اروپا دیدن کنید و شهر زیبای تفلیس را ببینید.

نزدیک به یک دهه قبل گرجستانی همزمان با ایفای نقش در سریال طنز سه دونگ سه دونگ درباره علاقه اش برای ارائه شخصیت های متفاوت و همکاری با عظیمان کارگردانی حرف زده بود. با گذشت سال ها از پخش سریال سه دونگ سه دونگ، این مصاحبه کار نشد اما حالا که گرجستانی میان ما نیست، خواندن حرف های صادقانه اش خالی از لطف نیست.

این که در سال های اخیر بیشتر در سریال های روتین و آن هم طنز ایفای نقش نموده اید از کجا نشات گرفته؟ خواسته خودتان است یا جبر زمانه؟

مسأله فقط بازی در کار طنز نیست، مساله حاضری خوری نویسندگان هم هست که وقتی دیدند کاری مانند متهم گریخت گل نموده و حسابی گرفته است، سعی کردند متن هایی بنویسند با حال و هوای همان شخصیت آقاهاشم ولی واقعیت آن است که من بازیگری هستم که هم کیف انگلیسی را داشته ام، هم ولایت عشق را، هم شیخ مفید را و هم امام علی(ع) را. اما چه کنم که همه می خواهند مرا در فیلم های سوپری به کار گیرند؟

فیلم های سوپری؟

منظورم فیلم های سوپرمارکتی است که مانند همه اقلام ضروری که در سوپرمارکت ها یافت می شود فقط به درد وقت گذرانی می خورد. به هر حال زمانی است که با کارگردانانی همچون داوود میرباقری یا سیدضیاءالدین دری یا فخیم زاده یا مرضیه برومند و عطاران کار می کنید که آن قدر بر متن اشراف دارند که لحظه به لحظه کارتان می شود لذت بردن از بازیگری. زمانی هم هست که گرفتار فیلم های سوپرمارکتی می شوید و مدام از شما بداهه می خواهند و شما باید با ذهن خودتان به شخصیت و حتی ادامه فیلمنامه، جهت دهید.

البته در همین کارهای سوپرمارکتی باز سکانس های شما لبخند را بر لب مخاطب می نشاند.

تئاتر یک ویژگی مهم به بازیگر می دهد و آن هم وسواس است که باعث می شود هر نقشی را نپذیرید. علاوه بر این، به بازیگر می آموزد توانمندی اش را آن قدر بالا ببرد تا بتواند با حداقلی از متن، گلیم خود را از آب بیرون بکشد. بازیگران تئاتری که بعد از انقلاب وارد سینما و تلویزیون شدند خیلی زود درخشیدند، چرا که اساسا به فکر ارائه تصویر خوش آب و رنگ از خودشان نبودند و سعی می کردند لذت دراماتیک را با بازی خود بالا ببرند.

اگر انقلاب اسلامی شکل نمی گرفت و شرایط فعالیت پررنگ برایتان در سینما و تلویزیون فراهم نمی آمد، باز هم صندلی امروز را داشتید؟

به هر حال همه لذت زندگی به نامعلوم بودن آینده است، اگر بشود آینده را پیش بینی کرد که همه لذت زندگی از بین می رود. من در کارخانه آزمایش کار می کردم که به واسطه یک همکار که هادی اسلامی باشد، به وادی بازیگری وارد شدم و بعدش هم ادامه دادم تا رسیدم به اینجا. حالا سال هاست هادی اسلامی آسمانی شده و من هستم و ادامه می دهم. بارها پیش خودم فکر نموده ام اگر هادی اسلامی زنده می ماند چه می شد و مثلا او نیز همبازی من در فیلم های سوپرمارکتی می شد یا خیر؟ این را یادم هست که خود هادی هم که مرا وارد بازیگری کرد، سعی می کرد همه جور نقشی بازی کند؛ از نقشی طنازانه در خواستگاری تا نقشی کاملا کاریزماتیک در سرب.

تجربه گرایی ویژگی مشترک بسیاری از عظیمان بازیگری است و شما هم کارنامه ای متنوع دارید.

خودم هم تجربه گرایی و ایفای نقش های مختلف را دوست دارم؛ ولی مشکل آنجا شکل می گیرد که بعضی از آنها که مثلا با فیلمنامه متفاوت سراغ من می آیند نقش را پرداخت نشده و بدون افت و خیز و بدون حتی ارائه شناسنامه نقش در اختیارم می گذارند و بعد انتظار دارند با ذهنیت خودم، کارهای ننموده آنها را جبران کنم که واقعا کار دشواری است. چون من اگر به بهترین شکل نقش را پردازش کنم و بازی خوبی ارائه دهم باز بازیگران دیگر نمی توانند کم کاری نویسنده را جبران نمایند و نتیجه نهایی فرسنگ ها فاصله خواهد داشت از ایده آل های ما.

چطور می شود کاری کرد که بازیگران مجرب بهتر دیده شوند؟

چاره اش فقط و فقط به این بازمی شود که حجم واسپاری کار به کارکشته های کارگردانی بیشتر شود. وقتی یکی مثل داوود میرباقری پروژه ای را آغاز می نماید تا لحظه پایانی، صدها نفر کار یاد می گیرند و حتی اگر عظیم باشند، کنار میرباقری عظیم تر می شوند و می آموزند. به نظرم به جای این که ده پروژه را به ده فرد تازه کار بدهند، بد نیست پنج پروژه فراوری نمایند ولی لااقل دو پروژه را به کارگردانان حسابی بدهند. در این صورت هم امثال ما بهتر می توانیم کار کنیم و هم جوانان بیشتر یاد می گیرند.

آرشام خدادوست - رسانه / روزنامه خبرنگاران