دو روایت از اتوبوس مرگ: راننده فریاد زد ترمز نداریم... - مجله مستانه

زینب رحیمی که در این حادثه مصدوم شده درباره جزئیات این حادثه و نحوه تصادف، گفت: این اتوبوس از فرودگاه ارومیه دنبال ما آمد و بلافاصله که به فرودگاه رسیدیم، سوار اتوبوس شدیم و قرار شد که همین اتوبوس ما را از ارومیه به سمت پیرانشهر ببرد تا از تونل انتقال آب زاب پیرانشهر بازدید کنیم.

وی افزود: تقریبا از یک جهت متوجه مسئله ای در اتوبوس شدیم که اتوبوس خیلی آرام می رفت. جاده معمولی بود، اما اتوبوس به آرامی حرکت می کرد. به طوری که از برنامه ای که داشتیم، حداقل شاید یک ساعت دیرتر رسیدیم. با اینکه حتی برای اینکه دیر نشود، بلافاصله بعد از اینکه به فرودگاه ارومیه رسیدیم، به سمت پیرانشهر حرکت کردیم و حتی برای صبحانه هم توقف نشد و در ماشین به هر نفر یک لقمه صبحانه دادند. ما حرکت کردیم و برنامه ریزی کرده بودند تا طبق برنامه ستاد احیای دریاچه ارومیه ساعت 10.30 به مقصد یعنی پیرانشهر برسیم، اما نزدیک ساعت 12 و شاید حتی دیرتر به آنجا رسیدیم. همه بچه ها هم می گفتند که اتوبوس بسیار آرام حرکت می کرد.

این خبرنگار محیط زیست ادامه داد: وقتی به پیرانشهر رسیدیم، چند جا را بازدید کردیم، از تونل انتقال آب زاب به دریاچه ارومیه در پیرانشهر هم بازدید کردیم و حتی داخل تونل رفتیم که داخل تونل هم فضای سخت و خطرناکی بود. حقیقتا به نظر من بازدید آن تونل هم کار اشتباهی بود زیرا می توانست خسارت جانی داشته باشد. آنجا همه ما استرس این را داشتیم که برای کسی اتفاقی رخ دهد. زیرا شرایط خاصی بود، حفاری بود و اصلا به نظر من نباید این بازدید انجام می شد. زیرا اگر اتفاقی می افتاد، کسی پاسخگو نبود. چه بسا که این اتفاق هم افتاد، کسی پاسخگو نیست.

رحیمی گفت: بعد از بازدید تونل، بیرون آمدیم و سوار اتوبوس شدیم . از صبح می گفتند زود باشید آنجا هم تکرار می کردند که زود باشید. ساعت نزدیک 5 بود که گفتند برای ناهار برویم و نمی دانم که ناهار را کجا تدارک دیده بودند. اعلام کردند که نیم ساعت تا جایی که برای ناهار هماهنگ کردیم، فاصله داریم. گویا یکی از دفترهای ستاد احیا بود که ناهارخوری داشت و قرار بود آنجا ناهار بخوریم.

اتوبوس خبرنگاران ترمز بریده بود یا اصلا ترمز نداشت؟

وی با بیان اینکه حادثه در زمان برگشت رخ داد، گفت: من با مهشاد کریمی، وسط اتوبوس بودیم. من در ردیف صندلی های سمت راننده نشسته بودم و مهشاد آن طرف نشسته بود. یعنی روی هر ردیف یک نفر نشسته بود. هر دوتایمان لبه صندلی نشسته بودیم و داشتیم باهم صحبت می کردیم که ناگهان کمک راننده از جلو بلند شد و به سمت عقب دوید و داد زد که کمربندهایتان را ببندید، همه ما فکر کردیم که شاید افسر پلیس دیده است، چون اصلا نگفت که ترمز بریده و فقط گفت که کمربندها را ببندید. یکبار هم اتوبوس به سمت دره چپ شد، اما دوباره خودش را در جاده صاف کرد و فکر کردیم که مشکل حل شده و اصلا فکر نمی کردیم که ترمز بریده است. ناگهان راننده داد می زد یا ابوالفضل، یا ابوالفضل. یک نفر هم گفت ترمز بریده است. بعد فرمان را به سمت چپ گرفت. زیرا سمت راست گاردریل بود که پایین آن هم دره بود. جاده خیلی باریکی بود و خود ارومیه ای ها می گفتند چرا شما را از این جاده آوردند و این جاده اصلا مناسب اتوبوس نیست. راستا را به ما نگفته بودند، اما همه می گفتند که جاده برگشت مناسب نبوده و می توانست از راستا امن تری بازشود.

وی گفت: از زمانی که کمک راننده داد زد که کمربندهایتان را ببندید تا زمانی که تصادف رخ داد، فقط چند ثانیه گذشت. اصلا کمربند را هم پیدا نمی کردیم و مهشاد هم نتوانست کمربندش را ببندد و شاید فقط یک نفر توانست کمربندش را ببندد.

رحیمی گفت: نکته ای که وجود دارد این است که بعد از اینکه تصادف رخ داد، یکی از مدیران ستاد احیای دریاچه ارومیه که با ما بود و برنامه ریز این سفر بود، به ما چیزی گفت که خیلی حرف عجیبی بود. او گفت که من از صبح می دیدم که راننده اتوبوس فقط با دنده کار می کند و با ترمز کار نمی کند، نگو اصلا ترمز نداشته است.

این خبرنگار محیط زیست گفت: محیط زیست همواره از نداشتن بودجه ناله می کند و این اشتباه ما خبرنگاران است که اینقدر کم توقعیم و فقط می رویم که کار را انجام دهیم.

دریغ از یک عذرخواهی

رحیمی تاکید کرد: مطالبه اصلی ما پیگیری قانونی این موضوع است. ثبت شکایت در ارومیه انجام شد، اما فکر نمی کنم کافی باشد. نیروی انتظامی در ارومیه از ما خواست که اگر شکایتی داریم، بنویسیم که البته این اقدام را انجام دادیم. در مجموع می خواهیم موضوع بررسی شود تا مقصرها تعیین شوند. مساله این است که در همانجا هم که بودیم، همواره احساس می کردیم که یک بی تفاوتی وجود دارد و ستاد حتی یک عذرخواهی هم نکرد. ما شکایت داریم و حتما باید این موضوع بررسی شده و مقصرها تعیین شوند. مقصر هر کسی که بوده است، اعم از سازمان محیط زیست، ستاد احیا و... باید تعیین و برخورد شود.

ماجرای پرتکرار امکانات بد و نامناسب برای خبرنگاران

آیسان زرفام - خبرنگار روزنامه پیام ما هم از دیگر سرنشینان حادثه اتوبوس خبرنگاران در باره این حادثه به ایسنا گفت: بار اولی نیست که امکانات بد و نامناسب مثل اتوبوس نامناسب یا پروازهای ارزان قیمت در اختیار خبرنگاران قرار می گیرد یا راستاهای بازدید خبرنگاران را از جاده هایی برنامه ریزی می کنند که زودتر به مقصد برسند و برنامه به اتمام برسد. در واقع در پی این هستند که حداقل هزینه را برای بازدید و سفر خبرنگاران داشته باشند. این موضوع جدیدی نیست و قبلا هم شاهد آن بودیم.

زرفام افزود: مساله این است که خبرنگاران به این موضوع تن می دهند چون دسترسی ما به منابع و مکان های بازدید محدود و کم است به همین دلیل زمانیکه موقعیتی برای بازدید و تهیه گزارش پیش آید حاضریم با هر شرایطی کنار بیایم.

راننده فریاد زد ترمز نداریم...

وی در مورد زمان وقوع حادثه گفت: از تونل انتقال آب زاب دیدن کردیم و نزدیک به ساعت 17:30 در جاده کانی سیب به نقده برای صرف نهار در حال حرکت بودیم. هر کدام از بچه ها مشغول کار خود بودند و در اتوبوس نشسته بودیم و ناگهان دیدیدم کمک راننده فریاد می زند کمربندها را ببندید و راننده شروع کرد به فریاد زدن که ترمز نداریم.

وی افزود: جاده کوهستانی و با شیب های بسیار تند بود. یک سمت دره و یک سمت کوه بود و اتوبوس در سرازیری جاده در حال حرکت بود، سرعت اتوبوس هر لحظه بیشتر و بیشتر می شد و فکر کنم سرعت اتوبوس به بیشتر از 100 کیلومتر رسید و ترمز نداشتیم.

این خبرنگار که در حادثه مصدوم شده است، افزود: اتوبوس در یکی از شیب ها با کوه برخورد کرد، شیشه های سمت چپ اتوبوس تماما خرد شد، اتوبوس به سمت راست که دره بود منحرف شد. به گاردیل برخورد کردیم، اتوبوس مجدد صاف شد و به جاده بازگشت ولی پیچ ها به شدت تند بود و ما انتظار داشتیم به ته دره سقوط کنیم که یکی داد زد تو رو خدا اتوبوس را بکوب به کوه. راننده اتوبوس را به سمت چپ که کوه بود منحرف کرد. اتوبوس از سمت چپ واژگون شد. چند لحظه ای بیهوش بودم و وقتی به هوش آمدم از پنجره ای که شکسته بود توانستم خودم را از اتوبوس نجات دهم.

وی در توضیح شرایط دو خبرنگار جانباخته این حادثه افزود: تنها کاری که کردم درخواست کمک کردم و چند نفر از سرنشینان آقا و مردم عادی سمت اتوبوس دویدند ولی بدنه اتوبوس به حدی سنگین بود که امکان بلند کردن آن وجود نداشت. تلفن همراه و اینترنت نداشتیم و تنها از ماشین های دیگر درخواست کردیم این حادثه را اطلاع دهند. حدود 10 دقیقه بعد اورژانس در محل حاضر شد و زخمی ها به بیمارستان نقده منتقل شدند.

مقصران استعفا دهند

آیسان زرفام تاکید کرد: من از همه نهادها درخواست دارم به این فرایند که کمترین هزینه را برای بازدید خبرنگاران دارند و ارزان ترین تجهیزات را تهیه کنند، انتها دهند.

وی گفت: در صورتیکه این موضوع صحت داشته باشد که اداره کل آذربایجان غربی این اتوبوس را برای ما گرفته باشد، انتظار دارم که مدیر کل آذربایجان غربی استعفا بدهد؛ چراکه خون همکاران ما ریخته شد، جان بهترین بچه های این مملکت از بین رفته و این حداقل کاری است که می توانند انجام دهند.

این دو روایت از حادثه ایست که مشابه آن روزانه در کشور رخ می دهد و دهها تن از هموطنان را به کام مرگ می کشاند.

برای این حادثه هم مشابه حوادث قبلی سیلی از پیام های تسلیت و دستور پیگیری راه افتاد غافل از اینکه این پیام ها و دستورها نه داغی را آرام می کند و نه دردی را درمان، چرا برای جلوگیری از این حوادث اقدام قاطعی صورت نمی گیرد تامین جاده ایمن و اتوبوس سالم، توقع و انتظار زیادی نیست.

چرا ستاد احیا که بودجه چند صد میلیونی دارد، در تامین اتوبوس خبرنگاران که مهمانشان بودند و امانت، رسم مهمان نوازی و امانتداری را ادا نکرد و اتوبوسی را برای تردد خبرنگاران اختصاص داد که نه صورت شرایط داشت و نه شرایط فنی مطلوب؟

مسوولان سازمان محیط زیست کجا بودند امروز که پیکر دو خبرنگار ایسنا و ایرنا به تهران منتقل شد؟ چرا فقط رستگاری معاون سابق محیط زیست استان تهران و چند محیط بان در فرودگاه مهرآباد حضور داشتند!؟

چرا هیچ کدام از مسوولان محیط زیست و ستاد احیای دریاچه ارومیه درباره این حادثه عذرخواهی نمی کنند؟ چرا کسی استعفا نمی دهد؟

و دهها چرای دیگر...