نقد رز در نقش جولی (Rose Plays Julie)؛ فیلمی که خیال و خاطره را در هم می آمیزد
به گزارش مجله مستانه، صحنۀ آغازین فیلم رز در نقش جولی حاکی از یک امید واهی است. رز، قهرمان فیلم، در این صحنه با خودش می گوید: دائم به تو فکر می کنم؛ به اولین باری که میبینمت. اما بلافاصله فکر او به جای اشتیاق پر از دغدغه می گردد. جو لاولور و کریستین مولی که نویسندگی و کارگردانی فیلم را به عهده دارند از همان ابتدای فیلم آغاز به ابهام آفرینی نموده اند.
مثل صحنه ای که در آن رز ظاهرا یک رویا می بیند، اما بعدا معلوم می گردد که این صحنه هایی خیالی از یک برنامه تلویزیونی است که رز همواره دنبال می نماید؛ و خیلی زود متوجه می شویم که اِلن وایز یعنی یکی از هنرپیشگان آن برنامه مادر واقعی رز است. رز مادرش را در اینترنت و محیط بیرون زیر نظر می گیرد و وقتی متوجه می گردد که او قصد فروش خانه اش را دارد، به عنوان خریدار به او پیشنهاد می دهد. تا این جا او هنوز هویت واقعی اش را برای مادرش فاش ننموده.
به گزارش خبرنگاران؛ نام رز در گواهی تولدش جولی بوده است و به همین دلیل او برای خودش یک شخصیت موازی به نام جولی می سازد تا در قالب آن شخصیت با مادرش روبرو گردد. رز با خانواده ای که او را به سرپرستی گرفته اند مسئله ای ندارد و شاید این فقط کنجکاوی است که باعث می گردد او به جستجوی گذشته برود. رز سعی می نماید بحران هویتی خودش را با کشف زندگی پنهان والدین واقعی اش حل نماید. او در این جستجو به اتفاق ناخوشایندی پی می برد که مادرش سال ها کوشش نموده تا آن را فراموش کند. اما کشف این واقعیت تلخ دربارۀ گذشته فقط باعث بیشتر شدن دغدغۀ ذهنی رز می گردد.
این دغدغه ها واقعا نگران نماینده اند و این نگرانی و دلهره در ریتم آهستۀ فیلم و حرکات کند دوربین نمود پیدا نموده است. حرکت دوربین انقدر آهسته است که می گردد گفت اصلا حرکت نمی نماید. رنگ بندی صحنه ها هم کاملا سرد است و فقط گاهی با حضور ناگهانی رنگ قرمز تغییری در آن ایجاد می گردد؛ رنگ قرمزی که یا مربوط به خون یک حیوان تکه تکه شده است یا بینی شکستۀ یک هم دانشگاهی. صدا های فیلم هم که اغلب زوزۀ باد و سر و صدا های در هم و برهم هستند، با این ریتم عصبی نماینده و گاهی عجیب مطابقت دارند.
ناخوشایند بودن ریتم فیلم در جایی که رز در پی پدر واقعی اش می رود هم ادامه پیدا می نماید. پدر رز یک باستانشناس مشهور است و رز هم مثل یک باستانشناس به کاوش در گذشته می پردازد. گاهی تمایز بین خاطره و خیال کاملا مبهم باقی می ماند و ما دائما با تصورات و تخیلاتی که جهت روایت را پیچیده و آشفته می نمایند روبرو می شویم. با این حال لاولور و مولوی توانسته اند مضمون زخم روحی را با حساسیت و باور پذیری خیلی زیادی به تصویر بکشند.
این فیلم یک درام متمرکز بر شخصیت است و بیش از هر چیز به نقش بازی کردن آدم ها می پردازد. اِلن بعد از ضربۀ روحی ای که دیده است به بازیگری روی آورده و در اولین صحنه ای که ما او را میبینیم دارد نقش آدم مقتدری را بازی می نماید که احساس کنترل داشتن بر اوضاع را منتقل می نماید.
شخصیت رز هم این احساس را منتقل می نماید که انگار هم رز و هم جولی نقش هایی گذرا هستند و با همین ترفند است که می تواند پدرش را فریب بدهد. رز با نقش بازی کردن بیگانه نیست و می تواند رنج هایش را پنهان کند. بازی بازیگر نقش رز یعنی آن اِسکلی هم به میزان کافی پیچیده هست تا با این فیلم پر از رنج و عذاب تطابق داشته باشد.
- کارگردان و فیلمنامه نویس: جو لاولور (Joe Lawlor)، کریستین مولوی (Christine Molloy).
- بازیگران: آن اسکلی (Ann Skelly)، اورلا برادی (Orla Brady)، آیدان گیلن (Aidan Gillen).
- امتیاز: 6.4/10