یک روز بخش خصوصی یک ریالش را به شما نمی سپارد! - مجله مستانه

فرشاد کاس نژاد ، شما می توانید عضو هیات مدیره یک باشگاه باشید، یا مدیرعامل. می توانید معاون ورزشی باشگاه باشید یا مسئول جابجایی. حالا همه چیز آماده است که هیچ مسئولیتی در قبال مهم ترین تصمیماتی که می گیرید، نداشته باشید. کوچک ترین مسئولیتی روی دوش شما نیست. می توانید آسوده خاطر با بازیکن 50 هزار دلاری، 500 هزار دلار قرارداد ببندید یا با مربی 400 - 300 هزار دلاری پای میز مذاکره بنشینید و از بازی با اعداد لذت ببرید و برسید به یک میلیون یا یک میلیون دویست هزار دلار.

هیچ مانعی پیش روی شما وجود ندارد. آخرش هم معلوم نمی گردد رئیس مجمع باشگاه شما مجوز چنین قراردادی را تلفنی یا با پیامک به یکی از اعضا هیات مدیره داده یا نه. همچنان شما در هر سمتی از هر مسئولیتی دور هستید و ملالی نداشته باشید از اینکه چه تصمیماتی گرفته اید. نه ضروری است در همان روزها جوابگو باشید و نه در آینده.

این معافیت از مسئولیت در کدام سیستم و سیاق از باشگاه داری ممکن است؟ آیا بخش خصوصی واقعی - نه عاشقان اختلاس، پولشویی، فوتبال و سینما - لحظه ای می تواند چنین بی مسئولیتی های اعجاب آوری را تحمل کند؟ آیا بخش خصوصی واقعی یک روز و یک دلار و یک ریال از وقت و سرمایه اش را به مدیرانی از این تبار می سپارد؟ پاسخ روشن است.

فوتبال ایران در دو سیستم باشگاه داری چنین بی مسئولیتی های عجیبی را تجربه می نماید: چه در باشگاه های دولتی که با بودجه های دولتی و عمومی اداره می شوند و چه در باشگاه هایی که خاصه خرجی های خود را به رخ طرفدار حیران می کشند و معلوم نیست چرا و از کدام منبع پول ها را مثل شاباش به هوا می ریزند؟

باشگاهی که از فوتبال سالی 3 یا 4 میلیارد هم به وسیله حق پخش تلویزیونی، فروش بلیت و ... درآمد ندارد، بازیکنان 11 میلیاردی استخدام می نماید، چند مربی در یک فصل تعویض می نماید و هرگز خم به ابرو نمی آورد که این حجم از سرمایه گذاری - که سرمایه گذاری نیست و نام دیگری دارد - توجیه مالی اش چیست؟

از باشگاه خصوصی تا دولتی در فوتبال ابایی از قراردادهای عجیب و بزرگ و بی فایده ندارند. گران ترین تیم لیگ سرنوشتی جز این ندارد که حتی سهمیه حضور در لیگ قهرمانان آسیا نمی گیرد، اما همچنان به ولخرجی های عجیبش در فوتبال بی درآمد ادامه خواهد داد.

حاصل این مدل باشگاه داری چه خواهد شد؟ حاصل آن بی مسئولیتی ها در قرارداد با بازبکنان و مربیان که پرونده روی پرونده تلنبار می نماید، چیست؟ جوابگو به آن بی مسئولیتی ها کیست؟ معاون ورزشی یک باشگاه وقتی برکنار می گردد، از فردای آن روز هیچ مسئولیتی در قبال قراردادهای عجیب و غریبش ندارد. مدیرعامل برکنار شده هم به خانه می رود و حتی لازم نیست به گذشته فکر کند. گذشته ای که آنها می سازند اما تا همواره برای آن باشگاه به یادگار می ماند و آثارش به آسانی فراموش نخواهد شد.

باشگاه داری دولتی به همین دلایل ساده چندین و چند بار وزارت ورزش را به اینجا رسانده که باید کار را به بخش خصوصی سپرد اما هر بار با هزار بهانه از این اتفاق گریزانند. مدل هایی از باشگاه داری خصوصی هم پندی ست برای بعد از واگذاری باشگاه ها. در این بن بست ها معلوم نیست چه تصمیمی نهایی می گردد و آیا باز هم خصوصی سازی فقط یک حرف لابه لای مصاحبه هاست یا به تصمیمی واقعی تبدیل می گردد؟ ما اما مصاحبه های شما را فراموش نمی کنیم که هر بار خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس را نوید می دهید.

1